Ben je ook mantelzorger?

Tegenwoordig stel ik deze vraag steeds vaker tijdens een intake. Het klinkt haast als een vraag naar een hobby. Maar ik weet (ook uit eigen ervaring) dat deze eenvoudige vraag over een complex onderwerp gaat.

Of je nu een goede of ingewikkelde relatie met je ouders hebt (gehad), er komen veel vragen op wanneer je ouders ouder (en daarmee hulpbehoevend) worden. Dit doet een steeds groter wordend appèl op de bereidheid en flexibiliteit van naasten om zorg voor ouders te dragen en dit te combineren met het eigen leven.

Hoe doe je dat?

Ongeacht de fase waarin jouw leven zich bevindt wanneer er een beroep op je wordt gedaan als mantelzorger, loopt iedereen tegen vergelijkbare vragen aan. Of je nu als 20-er of 40-er wordt geconfronteerd met een zorg behoevende ouder, het blijft een zoektocht om de taken die in je eigen leven spelen te combineren met nieuwe zorgtaken.

Hoe bouw je mantel-zorgtaken in wanneer je leven gevuld is met het opbouwen van je eigen leven in studie, werk, relatie, vrienden en reizen? Of hoe bouw je mantelzorgen in wanneer je leven gevuld is met je gezin met (jonge) kinderen, partner, werk, gebroken nachten en af en toe je vrienden zien of tijd voor jezelf hebben?

Helende levensfase?

Waar ligt de grens in wat je voor de ander kunt doen? Ook dit lijkt een eenvoudige vraag. In de praktijk blijkt het vaak lastig om toe te staan dat je het de ander niet makkelijker kunt maken, de pijn, het verdriet niet kunt wegnemen. Dit leidt vaak tot schuldgevoelens die moeilijk te verdragen zijn. We proberen die vervolgens weg te maken door zoveel mogelijk verantwoordelijkheid over te nemen. In de gesprekken die ik voer met mantelzorgers komt vaak aan het licht dat onverwerkte thema’s die in het verleden zijn ontstaan in de relatie met de hulpbehoevende, opnieuw opspelen en het mantelzorgen nog zwaarder maken dan het al is.

Soms zijn onderliggende patronen die in het verleden zijn ontstaan bekend bij de mantelzorger en heeft hij/zij zicht op deze valkuilen. Vaker spelen deze onbewust een rol. De veranderingen in de relatie zijn vaak zo ingrijpend dat het lastig is om zicht te houden op je valkuilen. Wanneer je hier wel zicht op krijgt, dan biedt mantelzorgen een kans om nog onverwerkte thema’s (verder) te laten helen en oude pijn verder uit te werken. Dan kun je daadwerkelijk je plek als volwassene in de generatielijn innemen, erkennen van wat er is geweest en vergeefse hoop op wat nooit meer zal komen leren loslaten.

In januari 2020 organiseer ik in samenwerking met Jeroen Saris een workshop systemisch kijk op mantelzorgen. De systemische principes vormen het uitgangspunt van deze workshop. Door te erkennen wat er is, dit te nemen en ieder zijn eigen plek (en dus ook lot) te geven krijg je een helder zicht op wat voor jou een helende en gezonde vorm van mantelzorgen kan zijn. Zowel voor jezelf als voor de ander.

Heb je interesse in deelname? Je kunt je hier opgeven.

Twijfel je of je vraag past binnen deze dag? Neem gerust vrijblijvend contact op om dit te overleggen.

Wanneer er geen workshop gepland staat, maar je bent wel geïnteresseerd in dit thema, dan kun je vrijblijvend contact opnemen via workshop@wilmyseykens.nl